Even seeing Dominique Chan’s work for the first time, the viewer realizes that this visual artist doesn’t allow himself to be held back. Combining apparent chaos with an intimate yet expressive palette, his compositions are uninhibited, open and full of life. In this regard Chan, despite his Rietveld Academy background, would appear to be decidedly Art Brut – ‘outsider’s’ art – but without the primitive or naive element. And certainly without the usual ‘outsider’s’ independence from culture, tradition and style. Dominique, no loner with emphasis on himself, is engaged with life and makes art with full-bore passion: unforced and lyrical. With his work, Dominique prods – no, compels – the viewer to fill in the picture. Dominique communicates with his art. Lively and expressive, it invites discovery and experience.

Feestelijke verhalen lijken verteld te worden. Vrouwen, liggend, staand, lopend, met jurkje of bikini aan, soms hoed op, een glas in de hand of een boodschappentas torsend, vaak in gezelschap van andere vrouwen of een man, omgeven door in de ruimte buitelende katten, vissen, wielrenners, rolschaatsers, palmen, wolken, en driftige kleurvlakken, strepen, stippen en spetters die hun eigen gang lijken te gaan.
De vrolijk stemmende aard van het werk van Chan is te danken aan het exuberante kleurgebruik – de verf komt regelrecht uit de tubes en potjes – en de driftige, spontane manier van tekenen en vlakvullen. De contouren van de figuren, vaak vrouwen, worden met de losse pols getekend met geopende tubes. Chan laat zich moeilijk etiketteren. Natuurlijk waren er de invloeden van zijn docenten en medeleerlingen aan de Rietveldacademie en van wat hij oppikte van oude meesters en tijdgenoten. Hij is een kind van zijn tijd. Dominique Chan is een verhaal apart.